Jangan ambil berat
 |
| ADEGAN letupan antara babak menarik dalam filem Takers. |
KARAKTER sekumpulan lelaki memakai sut mahal yang menggambarkan betapa hebat atau kayanya mereka bukanlah sesuatu yang asli dalam pembikinan filem Hollywood.
Lebih-lebih lagi apabila mereka adalah penyamun dan penyangak. Contoh terbaik ialah siri Ocean's Eleven (2001), Ocean's Twelve (2004) dan Ocean's Thirteen (2007) dari Steven Soderbergh.
Takers tidak lebih sekadar pengulangan semula elemen-elemen tersebut. Dengan plot, watak serta koordinasi lagak ngeri yang klise, filem arahan John Luessenhop ini tidak menjanjikan sesuatu yang berlainan.
Mengimbas sejarah pembabitannya dalam arena pengarahan, ini merupakan filem keduanya selepas drama bajet rendah Lockdown (2000).
Takers dianggotai sekumpulan penjenayah licik yang mempunyai pelbagai latar belakang dan kemahiran. Mereka bersembunyi di sebalik topeng kerjaya yang lain, seperti memiliki bar dan kelab.
Mereka nyaris ditangkap dalam satu insiden, tetapi terselamat apabila salah seorang ahli kumpulan, Ghost menjadi mangsa penjara. Ghost kemudian dibebaskan awal kerana berkelakuan baik.
Biarpun kepulangannya tidak diterima, namun kumpulan itu bersetuju dengan pelannya untuk merompak van-van keselamatan. Bayangan keuntungan berjuta dolar mengaburkan mata mereka tanpa menyedari Ghost ingin melunaskan dendam.
Pada masa yang sama, penonton diperkenalkan dengan dua karakter stereotaip polis yang cuba memburu kumpulan ini.
Jack sedang berdepan dengan masalah peribadi seperti perceraian dan ketagihan alkohol; manakala Eddie mempunyai konflik keluarga seperti masalah kewangan dan anak pengidap penyakit kritikal.
Sub-plot seperti ini sengaja direka bagi menambahkan drama serta menyelitkan imbangan moral di antara perwatakan hitam dan putih.
Takers memenuhi ciri-ciri tipikal sebuah filem aksi seperti letupan, tembak-menembak dan kejar-mengejar. Malah, Chris Brown yang menjadi salah seorang penerbit filem ini mendapat babak kejar-mengejar yang paling panjang dan paling mendebarkan. Malah, kematian wataknya juga yang paling dramatik.
Tidak dinafikan, adegan-adegan rompakan masih mampu memberi ruang keterujaan dan debaran. Walaupun stail sinematografinya agak bergoncang ala siri filem Bourne (2002-2007), namun ia kemas dan tidak memeningkan kepala.
Takers adalah sebuah filem yang mudah. Karakter-karakternya satu dimensi, bahkan jalan cerita dan kejutannya boleh dibaca sejak awal lagi.
Filem ini terlalu berusaha keras untuk menjadi sebuah drama jenayah yang cool, slick and stylish (rujuk Heat, 1995 atau The Italian Job, 2003) sedangkan ia bukanlah perintis dalam genre sebegini.
Lihat saja babak awal filem apabila mereka berjalan dalam gerak perlahan membelakangi helikopter meletup. Bukankah ini sudah ditonton beratus kali?
Barangkali kebijaksanaan Takers terletak pada pemilihan pelakon. Selain Brown, filem ini turut dijayakan bintang rap T.I sebagai Ghost (yang sejarah hidup sebenarnya pun keluar masuk penjara) serta dua aktor kulit putih pujaan ramai, Paul Walker dan Hayden Christensen.
Kehadiran Matt Dillon, Idris Elba dan Jay Hernandez sedikit sebanyak membawakan kredibiliti kepada standard lakonan, tetapi aktres sehebat Zoe Saldana hanya muncul dalam beberapa adegan tanpa memberikan impak. Kalau watak itu diserahkan kepada pelakon tidak ternama pun tidak menjadi masalah.
Masih banyak yang didahagakan penonton selepas filem ini selesai. Biarpun mungkin ada yang mahu melihat Takers sebagai naskhah hiburan semata-mata, secara peribadi saya tetap mengambilnya sebagai pilihan terakhir.
No comments:
Post a Comment